سلام بر تو که گذران زندگي فقط بهانه اي است براي ارزوي ديدار تو

حتي خورشيد هم به اميد زيارت جمال توست که هر روز در اسمان

 

هويدا است .مي دانم که خوب ميداني چرايي بي قراري زبانه

 

شعله هاي شفق بر بيکرانه اسمان راتو بگو چه کنم با اين همه

 

رسوب غم غروب غريبانه که هر غروب بيشتر بر دلم سنگيني

 

مي کند . به خدا که دگر اشک هم ياراي زدودن ان را ندارد .

 

اي درخشان ترين ستاره اسمان شبهاي تار ر من ، دگر اين بغض

 

خسته هم بعد از اين همه صبر، طاقتش طاق شده و ديري است

 

که قطره هاي اشک بي قراري نوازشگر گونه هايم است .

 

چه کنم  که اشک قشنگ ترين بهانه است براي گفتن از بي تو

 

بودن ، براي بيان دلتنگي و براي بيان غربت . خوب مي داني

 

که فقط يک نيم نگاهت ، دوباره خواهد روياند شقايق پرپر شده

 

باغ دل رسوايم را، و مي دانم که مي بيني اظطراب نديدن را در

 

چشمان بي قرارم و مي شنوي حسرت نبودنت را از سکوت

 

خاکستري نگاهم و باز رخ نمي نمايي . معني باران !

 

چگونه التماست کنم که بيايي و حجم انبوه تنهايي ام را سيراب کني ؟!